Indrukken en ervaringen van de eerste stagedagen Ambulanz

Indrukken en ervaringen van de eerste stagedagen Ambulanz 
opgetekend door Hubrecht, foto-pimp door Hubrecht



Vandaag de eerste dag op stage bij de Rettungsdienst van het Kantonsspital Aarau! Gesitueerd op het complex van het Kantonsspital Aarau en dichtbij gelegen bij de Notfall (SEH).

In dunkeln (in het donker)

                                                    

Deze ochtend vroeg rond 06:45uur hebben we ons gemeld bij de EinsatzLeitungsstelle (ELS) (meldkamer), alwaar tevens ook de wachtruimte van het personeel is. Het geheel is gelegen in een heel gezellig knus en gezellig oud woonhuis,met verschillende kamers. 

 ELS (meldkamer) het witte huis, gezien vanuit het perspectief van de garage

De meldkamer (ELS) met daarvoor te gebruiken "ambulance-fietsen" 

Dit huis is ook gelegen binnen het complex van het Kantonsspital en ligt schuin tegenover de garage waar de ambulances in staan geparkeerd en waar het magazijn ook tevens is (op de overzichtsmap is dat links gelegen naast nummer 30, als je erop klikt, zie je foto).

Warm ontvangst, kennismaking met de Zwitserse taal (Duits met een accent en een "loopje in het ritme"), gelukkig met Duits en Engels gecombineerd, kunnen we elkaar prima verstaan. Alhoewel in de praktijk dit nogal eens tot zeer vermakelijke toestanden kan leiden spreek ik uit eigen ervaring ... bij een melding die per "fax" binnenkomt de zin "schmerzen in Fuss" op zijn Hollands uitspreken!!! Mijn collega heeft dubbel gelegen van het lachen en ik snapte er eerst helemaal niets van ...

Opvallend hoe vriendelijk men is en nadat we eerst in het vlakbij gelegen ziekenhuis de kleding hebben aangemeten, gaan we terug naar de garage. Zie ook in het stukje van Maarten over de kleding, ook hier zie je de degelijkheid terug van waar blijkbaar Zwitsers houden ... kunnen ze bij onze kledingsleverancier wellicht eens ook een kijkje in de keuken nemen! Zakken waar je ze nodig hebt, waar geen dingen uitvallen, zeer praktisch ingedeeld en vooral de kwaliteit van de kleding, je moet het ervaren zou ik willen zeggen.

Daar worden we ingedeeld en gaan we vervolgens terug naar de meldkamer / wachtruimte, alwaar we uitgenodigd worden aan het ontbijt met beleg!  Hier ook ons verder voorgesteld en na het hartelijk ontvangst in het mooie Zwitserse dialect, werd hier de ochtend begonnen met de overdracht, waarbij de teamleider Dani (cheffin) het verhaal doet.

Zo begint men hier ieder dag (als er tenminste geen ritten direct zijn), heerlijk brood met diverse confituren, zullen dat gaan missen!

Vervolgens worden de ambulances in de garage gecontroleerd en daarna als er geen ritten zijn, wordt er gezamenlijk ontbeten bij de meldkamer.

Dit is heel bijzonder en we laten het ons ook goed smaken ... mooi te zien hoe de onderlinge warme banden zijn hier! Vers brood, zelf gemaakte jammen en een verse bak koffie … dit is heel bijzonder om mee te maken en dat geeft ook een saamhorigheidsgevoel … bijzonder en dit is iets wat ik niet zo gauw in Holland zie gebeuren, mede ook door de andere inplanning van opeenvolgende diensten.                                 

Samen met Matthias op de foto, dank voor de 3 dagen waar ik genoten heb van de samenwerking!

Deze eerste dag met Matthias en Toni, 2 oud gediende op stap. Matthias met zijn 62 jaar, die al ruim 30 jaar binnen de ambulancedienst werkzaam is in de functie als “anästhesiefachmann” en “rettungssanittäter”. 

In zijn functie is hij daarnaast ook met grote regelmaat werkzaam binnen de anesthesie, in het vlak erbij gelegen ziekenhuis. Schitterende combinatie (synergie) mijn inziens, daar binnen de werkzaamheden op de Krankenwagen, de anesthesie vaardigheden zeer goed van pas komen!

Matthias en Tonio, een ervaren team

Toni (jaja een Italiaan!), de “rettungssanittäter”die 11 jaar werkzaam op de ambulance is en in zijn functie wellicht het beste te omschrijven is, als een paramedic plus (doet ook werkzaamheden als een in NL werkzame ambulanceverpleegkundige, behalve het intuberen en het geven van medicatie).

Binnen de werkzaamheden op de ambulance, is het hier in Zwitserland – Aarau zo geregeld, dat deze twee beroepsprofessionals  met elkaar samenwerken als een “ambulanceteam”, waarbij de medische eindverantwoordelijk bij de “anäesthesiefachmann” ligt. Je ziet hier behoorlijke overeenkomsten als in het systeem wij momenteel (nog?) in NL gebruiken, waarbij er een duidelijk rolverdeling ook waarneembaar is.

"Inladen" van de patient via het ARBO vriendelijke brancard systeem

Binnen de samenwerking dus vergelijkbaar zoals het in NL ook is georganiseerd en ook hier merk je binnen de werkzaamheden, dat deze collegae goed op elkaar zijn ingespeeld. 

Je zou wel kunnen zeggen dat de “rettungssanittäter” binnen de werkzaamheden meer mag dan de ambulancechauffeur in NL.  In ieder geval is dit goed geborgd met de opleidingen, waarbij hij/zij ook getraind wordt met onder andere ten aanzien van maskerballon beademing in de 3jaar durende opleiding.

Dit heb ik ook in de werkzaamheden tot nu toe goed zien terugkomen, de vaardigheden, maar vooral ook het “klinisch redeneren” waarneer wel /niet te doen besluiten iemand te intuberen met een respiratoire insufficiëntie.

Om deze laatste casus toe te lichten (3^estagedag):

melding van oudere man, aangetroffen door verzorgster, niet reagerend, wel snelle reutelende ademhaling. patiënt betrof een oudere man (bekend met Parkinson), in bed liggend, EMV 3, AH freq. 35-40min., forse rhonchi/crep bij auscultatie, gefixeerde pupillen, isocoor +2, geen deviatie en geen respons op direct/indirect licht, glucose 7.2mmol, geen lateralisatie … kortom een “een hele zieke patiënt” zoals we dan ook wel eens willen zeggen, waarbij dringende interventies nodig zijn.

Snelle interventies werden toegepast, na de heteroanamnese te hebben aangehoord, waarbij de patiënt snel zuurstoftherapie kreeg, een intraveneuze toegang en vervolgens in de ambulance werd getransporteerd; de mede ook ivm de slechte werkruimte waar de patiënt op dat moment verbleef.

In de ambulance worden ondertussen alle voorbereidingen al getroffen door de “rettungssanittäter” en is de collega bezig een plan te maken tbv de noodzakelijke interventies.  Besloten wordt om de patiënt goed te oxygeneren, zorgdragen voor een veilig(ere) ademweg (plaatsing nasale Guedel) en onder monitoring, de patiënt te presenteren op de Notfall (Spoedeisende Hulp).

Hier wordt door Matthias in een gecontroleerde omgeving een nasale Guedel vakkundig geplaatst

Uiteraard de afweging genomen om de patiënt te doen intuberen in de ambulance (immers heeft men hier alle denkbeeldige medicatie in de ambulance en is het ook gebruikelijk en toegestaan, in tegenstelling tot in NL).

Matthias had de beslissing genomen, om dit niet te doen (liever dit in een nog beter controleerbaardere omgeving te doen. Dit was achteraf een juiste beslissing geweest, daar deze patiënt een terminale ziekte te hebben en een niet-reanimeren beleid (echter nergens voorhanden ter plaatse en/of familie/verzorging die dit ons kon meedelen, patiënt is 1 uur nadien op de Notfall overleden). 

Verder deze eerste dag “gewone ritten” gereden, waarbij ik heel veel van het schitterende landschap heb gezien en vooral ook de bijzonder klinieken die het land rijk is.

Hier zie je ook het verschil in klasse (verzekering), waarbij er zelfs ook speciale klinieken zijn van zorgverzekeraars, onder andere een revalidatiekliniek Rehaklinik Bellikon en hier ook weer opvallend hoe goed de kwaliteit van zorg is geregeld! 

In verzorgingstehuizen, bejaardentehuizen de gezellige huiselijke inrichting, geen vervelende geuren, geen rondslingerende vuilniszakken en linnengoed en vooral de opvallende goede zorgen richting “patiënt”.

Op de rug staat vermeld wie welke functie heeft binnen het team

opgetekend door Hubrecht, foto-pimp door Hubrecht